Na een rit van 12 uur kwamen we aan in ons hotel Malita. Na het inchecken kregen we ons avond eten. Elke avond bestond het avond eten uit 4 gangen. Vooraf konden we naar de salade bar. 
Zoals gewoonlijk wordt voorafgaand aan de volgende dag de route bepaald. 12 man 12 meningen. Om er in te komen wilden we niet te ver en te lang. Wat is niet te lang en niet te ver? In de bergen heb je te maken met hoogtemeters. Dus het gemiddelde ligt veel lager. De één wil 70km. De ander 80km. Voordat we eruit zijn is het al morgen.

En de morgen startte met een uitgebreid ontbijt. Ook dit was elke ochtend top verzorgd.  De zonnestralen kwamen door de gordijnen. De route was bepaald. Dan komt het volgende ding om de hoek kijken. Wat doen we aan. De temperatuur zou oplopen naar 25 graden, maar nog niet bij de start. Nemen we mouwstukken mee? Nemen we een regenjas mee? Nemen we een bodywarmer mee? We leken wel vrouwen. Elke ochtend werden we vanuit het hotel getrakteerd op een prachtig uitzicht.



Nadat iedereen de bekende Sella had ingeladen begonnen we gelijk met een fikse beklimming van 10km. Iedereen was nog koud. Voordeel van gelijk een klim. Je bent na 100 meter al warm. De 1e klim van de dag was de Podoig. Gevolgd door de Sella, Gardena en Campolongo. Iedereen klom en genoot op zijn eigen manier. Bovenop de Sella dronken we koffie en aten we gebak. Rond twee uur kwamen we terug bij het hotel. Dan zijn er altijd van die malloten die het nooit genoeg vinden en nog energie over hebben. De Campolongo en Gardena werden nog een keer beklommen van de andere kant.

Nadat iedereen zich had opgefrist en de nodige Weizen, fris of wat anders op had gingen we weer aan het 4 gangen diner. Elke avond moesten we het menu voor de volgende dag invullen.  De volgende dag weet je dan niet meer wat je hebt gekozen. Dus werden de nodige foto’s gemaakt van het menu. 



En toen kwam de vraag; ‘’ wat gaan we morgen doen’’? Nou dat was een ding. Het idee was om de Giau Pass te doen. Een klim van  km met een gemiddeld percentage van 10%. Daar werden sommigen al zenuwachtig van. Om diegenen alvast voor te bereiden hebben we het bed op verhoogd aan de voorkant op 10%. Zo konden we alvast wennen aan de hoogte. Iedereen had de route ingeladen. Want uiteindelijk ging iedereen de route doen. De dag begon met een mooie afdaling. En toen kwam het monster. En zeker steil. Sommige stukken 18%. 



Je wordt dan ook wel beloond. Wat een fantastisch uitzicht. 



De Giau wordt opgevolgd door Passo Valporalo, Falzegoro en Campogolongo. Het waren intensieve beklimmingen. Voor de Campolongo hebben we in Corvara onszelf getrakteerd op pizza stukken. De energie was er langzaam uitgelopen.  Tijdens de afdaling kreeg Mark Heitkamp nog een klapband. Dat was schrikken, maar is gelukkig goed gegaan. Ook hier zijn er weer van die uitslovers die er een lusje bij aan moeten doen. Uitslovers. 

En wederom kwam er tijdens het avond eten de vraag: ‘’Wat doen we morgen?’’. De groep vond dat we een rustdag moesten hebben. Dat was ook prima. Mooi heanig. De route was gemaakt. Heen en terug naar Agordo. En dat was oppassen geblazen. Een afdaling met grint gaten en onverhard is niet ideaal. Terugweg maar langs de betere wegen. Bij terugkomst moest er weer een lusje bij aangetrokken worden. Tjonge jonge zeg. Dan zie je wel mooie dingen.



En wederom was er aan tafel de discussie: “ Wat gaan we morgen doen?’’. Een klein of grote ronde. Sommigen wilden de Sella ronde doen, maar dan andersom. Anderen wilden wel een gedeelte doen met een andere beklimming. De Fedaia. Een mooie klim van 11 km met een gemiddeld percentage van 7%.  Niet iedereen wist wat ze gingen doen. We bepalen dit wel onderweg. Kijken hoe de benen voelen. Anderen waren vastberaden. Ik ga de Sella doen. Bij splitsing aangekomen ging iedereen toch mee met de lange versie 😊.  Aan de voet van deze beklimming stond de Giro beker in het groot.



Ook hier was het uitzicht prachtig. De dames kwamen ons tegemoet bovenop de pass. Daar hebben we met zijn allen heerlijke pasta gegeten. De dames vertelden dat de afdaling stukken bevat van 15%. Dat is voor sommigen een lust voor anderen schijt in de bokse. Er werden snelheden van 87 km per uur gehaald.



Eindelijk beneden gingen we verder.  Het laatste stuk ging over dezelfde weg als de vorige, Er werd zo hard gereden door de groep dat ze Maikel helemaal naar de kloten hebben gefietst. En de HTFC-ers  maar denken dat ze sociaal rijden. Yeah right. 



Er volgde nog een laatste stuk naar het Hotel. Daar aangekomen had iedereen een voldaan gevoel. Voor sommigen was het een hele uitdaging en wisten ze niet hoe het zou lopen. Iedereen kan trots zijn op zijn eigen prestatie. Iedereen heeft samen en alleen kunnen genieten. Het was een onvergetelijke week. 

Wat een prachtige groep mensen. 





Maikel Bouwman