UITGELATEN

Een uitgelaten stemming trof ik aan toen ik op de Markt aankwam. Al dat volk dat al op de been was om ons uit te zwaaien. Alle renners fris en fruitig, althans, dat was mijn inschatting. Nog even een momentje om wat bij te kletsen. Na de mededelingen en de oppeppende toespraakjes, werden de zware motoren gestart van de motorbende en was het tijd om te gaan, net iets na vijven. Yes, daar reden we eindelijk 'voor het eggie' het dorp uit. Hup, gelijk 33 op de kilometerteller. Ik moest nog even terugdenken aan ons voornemen om de gemiddelde snelheid rond de 28/29 kilometer te houden. Dat is ons bij al die trainingen (bij mijn weten) nooit gelukt. Maar ach, wat maakt het ook uit. Business as usual.

PLASSEN

Vier etappes stonden er op het programma, drie van ongeveer honderd kilometer en nog een 'reststukje'. Daarnaast waren er drie ingelaste korte pauzes. Om de blaas tussendoor even te kunnen legen. Dat was ook wel nodig, want de ochtenkou werkte goed in zeg maar. Ergens bij Deventer, ik durf de plaats niet meer te noemen, was de eerste plaspauze. De deuren van de toiletten van de locatie waren nog niet direct geopend en in een mum van tijd stonden er een grote rij plassende mannen voor een lange schutting. Ik weet niet of vreemde ogen het gezien hebben. Wel zag ik iemand met een camera stil staan bij het tafereel. De wens van de organisatie om Hart van Nederland aandacht te laten besteden aan de sponsorrit schoot nog even door mijn hoofd. Ik dacht: oh oh, nou komen ze erachter hoe we ons echt gedragen als we op stap zijn...

HULDE

Langzamerhand kreeg de zon iets meer kracht en werd het warmer tijdens het fietsen. Op naar Zalk. Wat een prachtige weg over de IJsseldijk. Onderweg vroegen we ons of af we Klazien nog zouden tegenkomen. Niet gezien. Wel een perfecte plek voor een eerste kopje koffie. Alles was er tot in de puntjes verzorgd. Hulde aan de organisatie. Niets was aan het toeval overgelaten. Hulde in het bijzonder ook aan de motorbende. Ik wist niet dat zij zo'n fijne job zou doen. Als beschermengelen cirkelden de motards steeds om ons heen, ons behoedende voor alle gevaren van buitenaf. Voor, achter, of een paar kilometer vooruit rijdend, steeds waren ze er. We hoefden tijdens het rijden nooit van de fiets af. Fantastisch! Hun aanhoudend snerpende fluitjes bij het passeren; ik hoor ze nog steeds.

EMOTIONEEL

Toen we in het prachtige plaatsje Blokzijl kwamen, stond de zon inmiddels hoog aan de hemel. Een geweldig mooi tafereeltje met een oud haventje ontvouwde zich voor onze ogen. Dat deed wat met ons gemoed. Daar kwamen de emoties even los. En dat mocht ook best. De ups en downs van alles wat gepasseerd is in de aanloop naar deze dag; het kwam allemaal in één keer weer naar boven. Mooi en ontroerend. En kostbaar voor ons allemaal.

WAT MOOI

Dat Overijssel mooi is wisten we wel, maar dat het zo veelkleurig kon zijn verraste ons wel. Het was een genot om door De Wieden te fietsen. De 200 km grens werd gepasseerd, tijd voor een pauze. En die kregen we. Op een superlocatie bij het plaatsje Halfweg. Een mooi lommerrijk terras, ruime zitgelegenheid, broodjes en soepen ruim voor handen op het buffet. Dat was genieten. Even de knellende fietsschoenen uit en op slippers lopen. Heerlijk! Ik heb zelfs nog even gelegen op de behandeltafel van de meegereisde fysiotherapeut. Daarover gesproken: de vrijwilligers. Alles wat ze voor ons regelden onderweg. De aanmoedigingen langs de kant. De dokter, de mecanicien, de filmers en fotografen, de dronebestuurder, de chauffeurs. Grand merci aan allen! Jullie zorgden voor de finisses. Top!

WEER THUIS

Yes, daar kwam Twente weer op de plaatsnaambordjes te staan! De Saksische boerderijen doemden her en der op. Ons thuisland! Onderweg passeerden we de 300 km grens. Op een heerlijke locatie in Agelo werden de borden vol geschept voor een dampende pastamaaltijd. Met heel veel liefde voor ons bereid. Een heerlijk ontspanmoment, nog even lekker onderuit zakken. Het laatste stukje van de eerste Tour de France etappe op het scherm te volgen. Wat een rijkdom. Toen werd het tijd voor het 'reststukje'. De vermoeidheid begon toe te slaan en de laatste loodjes wogen zoals altijd het zwaarst. Met de blik op oneindig reden we verder. Bij Glanerbrug werden we opgewacht door een aantal ons tegemoet gefietste HTFC-ers. Ondertussen pakten donkere wolken zich samen en de laatste kilometers legden we in de regen af. Maar hartverwarmend was de aankomst op de Markt. Alweer veel volk op de been. Een grote finishboog stond voor ons klaar. Uitgelaten mensen, gejoel, geroep, vreugde en emoties. Als een waas trok het aan ons voorbij. Het laatste eindje zat erop. We zijn weer thuis!

TERUGKIJKEND

Wat hebben we met elkaar toch iets geweldig moois neergezet; onze HTFC in Actie voor Alzheimer Nederland. Een sponsoractie, gewoon ontstaan uit een 'wild' idee, dat zich stormachtig ontwikkelde tot een prachtig project met uiteindelijk een fantastisch resultaat. Waar een goed idee al niet toe kan leiden. En ook: waar een klein dorp groot in kan zijn.
Ik ben opgegroeid in de wereld van de blaasmuziek en heb jarenlang als muzikant opgetreden in harmonie- en fanfareorkesten. Daar leerde ik al jong dat goede prestaties neerzetten een kwestie is van goed teamwerk. Door zo goed mogelijk samen te werken en je optimaal voor te bereiden kun je het beste resultaat behalen. En je wordt er bovendien een hechte club van. Daarom hebben muziekverenigingen ook vaak namen als Amicitia (Vriendschap), Excelsior (Steeds Beter), Eendracht of Concordia (Gelijkgestemdheid).
Bloed, zweet en tranen; het kwam allemaal langs in de aanloop naar zaterdag de 29e juni. Met teamwerk hebben we dit prachtige resultaat bereikt. Zoals de Vlaming zegt: ik ben er fier op. Zo ben ik fier op iedereen die heeft meegewerkt aan het slagen van onze missie. Chapeau aan allen. Eendracht maakt macht!

Karel