Gesnapt!
Ik ben pas verhuisd. Naar een nieuwe buurt, naar een gloednieuw huis, naar een fijn plekje waar het goed toeven is. Er is echter een ding dat daar niet goed is, tenminste, nog niet. En dat is de fietstoegankelijkheid tot de buurt. Er is een grote brede toegangsweg, waar je met je vierwielmobiel royaal naar binnen en naar buiten rijdt. Maar waar je met je tweewiel-spier-aangedreven-mobiel bekaaid af bent, want van deze weg mag je met je fiets geen gebruik maken als je de buurt in of uit wilt. Ergens achteraf ligt een vaag soort pad dat bedoeld is als in- en uitgang voor de pedaleurs. Pad is zelfs nog een groot woord. Spoor is beter. Een spoor met hindernissen. Mul zand, grind en andere narigheid ligt er, met onder het rijkelijk aanwezige stof nog wat bouwafval. Je snapt het, dat is niet iets waar je je dunne racebandjes graag overheen stuurt als je een fijne ronde wilt gaan maken.
Je moet het niet verder vertellen, maar ik smokkel daarom soms een beetje met mijn fietserij. Dan ga ik even snel over de koninklijke, brede toegangsweg en dan draai ik sneaky de *verboden weg* op. Een eindje verder voeg ik dan weer netjes in op een geaccepteerde fietsroute. Zo ook deze zondag. Dat was tenminste mijn plan.
Gisteren was het zo heet, dat ik alleen al bij de gedachte aan een fietsronde ging zweten alsof ik een uur lang tegen een noordooster in had moeten stoempen. Hoe aangenaam was het toen ik vanmorgen de noordenwind voelde waaien in de ochtendkoelte. Ik was bijtijds opgestaan, snel in mijn racepak geschoten en met een blij gevoel stapte ik op de fiets om naar de club te gaan. Lekker rustig, geen mens te zien. En daar glipte ik snel en (#shameonyoumister!) illegaal de weg op. Ik was nog geen 10 seconden in het zadel, of, ja hoor, een politieauto komt me tegemoet rijden.
Zo zie je ze nooit, zo zie je er een op het verkeerde moment. Aiaiai. En nu? Snel omdraaien en maken dat ik weg kom? Ik besluit om maar door te gaan. Iets met zure appels en doorbijten. De politieauto minderde vaart en ik zag het bestuurdersraampje naar beneden gaan. Ik stapte af en kreeg vervolgens een stevige reprimande van de agent. Ik stamelde zoiets van: (#iblushaboutit) ja meneer, nee meneer, zeker meneer. Maar gelukkig geen boete. Bedeesd volgde ik de aanwijzingen op en liep met mijn fiets over de schouder door het hoge gras naar het fietspad toe. Gelukkig was ik op tijd van huis vertrokken en met nog een paar minuten op de klok was ik op tijd bij de start van de rit.
Hoe de rest van de ochtend verliep kan ik me niet zo goed meer herinneren. Wel dat het nog best waaide en dat ik ondanks de wind de spanning stevig van me heb afgetrapt. O ja, beste fietsmaten, sorry als ik wat al te straf heb doorgefietst, maar ik was aan het eind wel weer helemaal relaxt. Ik hoop maar dat de verkeerssituatie in mijn nieuwe buurt voor ons tweewielrijders spoedig gaat verbeteren. Ik ben gek van fietsen, dus langer dan een dag kun je me niet binnen houden zonder dat ik een ritje naar het een of ander kan maken. Ik denk er stilletjes over eens een berichtje achter te laten bij onze burgemeester, hij is tenslotte een van mijn volgers op Strava, waar ik zelfs af en toe kudos van krijg. Mocht dat tenminste indruk maken (#wishfulthinking).
Karel Masselink
