Ik vooruit op de fiets. Mijn geliefde met de auto met bagage erachter aan. Daarna ging alles eigenlijk heel snel. Snel koffie drinken, snel inpakken, zelfs nog even een snel boodschapje bij de Plus doen en toen hup op weg. Met de snelle auto van onze T2 coördinator. Met een flinke vaart stoven we de A35 op. En wat Duitse auto's altijd doen: zodra ze het asfalt ruiken als de grens is gepasseerd, dan gaat dat gaspedaal als vanzelf richting bodemplaat. Ik zag de naald van de snelheidsmeter flink uitslaan richting scheurstand. Links en rechts werden andere auto's van HTFC chauffeurs ingehaald. In no time kwamen de eerste Sauerlandse heuvels al in zicht en ook de overnachtingslocatie was vervolgens gemakkelijk gevonden.

Omdat de weersverwachtingen er wat spannend uitzagen, vond het organisatorisch comité dat er geen onnodig oponthoud mocht zijn wilden we nog wat fietsen, dus binnen het uur hadden alle racers zich in hun fietspakjes gehesen, proviand in de achterzakken gepropt en de bidonhouders op de fietsen met volle flessen bevoorraad.

Route T2, zowel voor T1 als T2 rijders, 785 hoogtemeters. En daar gingen we. Het fietsen ging soepel en makkelijk zolang de weg nog een dalend karakter had, maar na een kilometer of 30 volgde dan toch de eerste beklimming. Oef, dat was even wennen, geen stijginkjes a la Barleberg of Needse berg, maar direct een kwartier doorstoempen naar boven. Snel wisselend van versnelling en met een bescheiden snelheid voort zwoegend, reed ik ergens in de achterhoede van het tweede T2-peloton de heuvel op. Dankzij een fijne afdaling redde ik het tot de koffiestop bij de watermolen met de naam Wassermühle, ergens achter Schmallenberg. Ineens was de Sauerlandse middag enorm onthaastend. We namen plaats aan een tafeltje in de zon, de serveersters bedienden hun gasten op het terras op hun gemakje en we kwamen weer lekker bij bloed. 

Op het hoogtemeterkaartje van de route was duidelijk af te lezen dat de watermolen op een laag punt in de route lag. Dus dat betekende dat we weer vol in de stijgijzers moesten voor de terugweg naar onze uitvalsbasis, niet ver gelegen van de Kahler Asten. Met het verstand op nul en de blik op oneindig trapte ik mijn gravelbike weer op stoom. Het vooruitzicht op een heerlijke douche en een groot en koud glas Weizen hield me op de been. Eerste dag overleeft! Aan de 133 kilometer morgen, heuvel-op-heuvel-af, besteed ik nu nog geen aandacht. Dat zien we morgenochtend na het ontbijt wel weer. Nu eerst weer even opladen met gezelligheid en lekker eten en drinken.

Karel Masselink