En terwijl ik mezelf laat wegsmelten in jaloezie, zie ik ook wat anders. Mijn dorp, mijn cluppie, de noaberschap. Het oog hebben voor elkaar. Dat wat zo typisch bij onze streekaard past. Wauw. Bij Menzing Eetsalon weten ze wat hongerige fietsers nodig hebben na een fanatieke rit in de ochtend. Iets stevigs in de maag. Dus liet Menzing een flinke zwik broodjes afleveren aan de Geukerdijk. Voor de bikkels van de HTFC. En dat hebben ze al eerder gedaan. Zomaar. Iets doen voor elkaar. Een echte noaber. 

Om in de sfeer te blijven zou ik nu verder moeten gaan met iets als: 'En mijn ogen werden vochtig toen ik het lieflijke tafereel vanuit de verte beschouwde', maar nee, zo is het ook weer niet. Nee, zeker niet. Want op het moment dat ik dit schrijf zit ik zelf namelijk in luilekkerland. Het land waar eten tot kunst is verheven. Waar gebak en taartjes 'pâtisserie' heten. Verfijnde baksels, met fraaie namen als Tartelette aux fraises, Baba au Rhum en Eclair, gemaakt met zoveel toewijding. Baksels die meer dan lekker zijn. Het land waar de dag bij zonsondergang in het vroege najaar een gouden randje krijgt door de fraaie verkleuring van het licht. Het land waar De Tour wordt gereden en waar fietsers een heldenstatus kunnen hebben. Het land waar ik van houd: Frankrijk.

Gisteren nog, toen ik fietste tussen de prachtig beboste hellingen van de Vosges du Nord en het wegdek onder de wielen voorbij schoot en het zonlicht me toe lachte terwijl ik de heuvel over dartelde: het was in één woord fantastisch. En wetend daarbij dat de koelkast in het vakantiehuisje tot de rand toe gevuld is met lekkers. Oké, de klimmetjes tijdens mijn rit waren soms best steil en ik kwam er behoorlijk van aan het zweten. Maar ik redde het. En morgen ga ik nogmaals op de pedalen in dit heerlijke land. Gewoon omdat het kan.

Maar ja, in mijn achterhoofd weet ik dat er zondag alweer een mooie rit komt in Hoksebarge. Fietsen naar het terras van onze sponsor. Het appelgebak van Ter Huurne smaakt ook altijd fantastisch na een fysieke inspanning. Dat zal zondag niet anders zijn. Ook dat genoegen moet ik aan me voorbij laten gaan. Maar daar kom ik wel weer overheen. Een mens moet wat te wensen overhouden. Daarom: geniet zondag van de rit en de traktatie. Lang leve de club! Santé! 

Karel Masselink